Пакатушка: Сталавічы- Чэрніхава-Сноў- Клецк- Нача-Грушаўка-Ляхавічы-Баранавічы-Сталавічы

- Bender · Опубликовано 08/09/2013 · Обновлено 23/01/2018

Мапа с трэкам тута

Пра тое што пакоіцца у магільным склепе Рдултоўскага, што вэндзіцца ў яго вяндлярні. Пара фотак з закрытай для знаходжання тэрыторыі. Пад што аддаюць сядзібы у Снове, а пад што у Начы. Чаму мы павінны памятаць пра Тадэвуша Рэйтана. І унікальная раскадроўка як мяне амаль не паглаціла нейкая дзірка у небе!! І шмат іншага чытайце далей….

Крошын, да Паўлюка не заязджаў, верш памятаю.

Заўсёды падабаюцца беларускія дарогі. НРМ нават спелі пра гэта. А ту яшчэ восеньскі дзень, чыстае неба, вецер у спіну..прыгажосць людзі!

Дарэчы гэта Р2

Першая кропка з адзнакай «прыпынІся- паглядзі» на карце гэта Верхняе Чэрніхава, што нам падказала Radzima.org.

Вось гэты слуп я, нажаль, не знайшоў. Як аказалася пазней ён быў недзе у кустах.

А гэта капліца-магільны склеп Рдултоўскіх. доўга шукаў, але знайшоў. Вось вонкавы выгляд

А вось што там усярэдзіне. Дзіркі напэўна скарбашукальнікі парабілі ну ці ВДВ галавой.

А зараз занадта асоба ўражлівых прашу гэта не глядзець, фотка хто там адпачывае ў магільным склепе. фота раз, два. Не Рдултоўскі адназначна.

Далей непадалёку можна знайсьці вяндлярня (коптильня). Цікава халоднага ці гарачага вэнджання?

а зараз оп! што там вэндзіцца? ужо нават прадказальна

А тут, мабыць, калісьці спадар Рдултоўскі с лабрадорам гуляў..эх

Едзем далей, праз 2 км і тут у нас ёсць на што паглядзець. Царква Святой Параскевы Пятніцы.

Далей праязжаям каля 3 км і трапляем і Ніжняя Чэрніхава, дзе знаходзіцца Фальварак Гарцінгаў. Год пабудовы (перабудовы): XVIII/XIX

і тут знаходзіцца нейкая вінакурня

Далей паехалі на Сноў. І зноў зэбыя дарогі. Вось па ёй са спадарожным ветрам на дыстанцыі 5 км трымалася сярэдняя хуткасць 40 км/г.

Не даязджаючы ў Сноў паварочваю налева ў пошуках могілак жаўнераў першай сусветнай вайны. Шукаў у кукурузе…

ну і з крыўдай, што не атрымалася знайсці вяртаўся назад, але заўважыў удалечыні ўзлесак, дзе і былі могілкі, увогуле вось парачку фотак,

магіл было шмат, дзесьці каля 300, можа больш…

хватала і такіх

далей чысты і сціплы Сноў са стаянкамі для ровараў

Касцёл Святога Яна Хрысціцеля

У 1825-1827 гг. у мястэчку на беразе Снавання на сродкі Казіміра Рдултоўскага быў пабудаваны адзін з найбуйных палацава-паркавых комплексаў у стылі класіцызму на тэрыторыі Беларусі. Сюды ўваходзяць палац (архітэктар Б. Тычецкий) і парк.

Вось тут будзе падрабязней пра гэта.

На тэррыторыі заразх ваенны шпіталь пагранцоў, дзе я меў магчымасць быць у 2012 годзе, тут рабілі аперацыю, калі быў жаўнерам. А вось так на тэрыторыю не прапусцяць пагуляць. Мне там вельмі спадабалась. Яшчэ там ёсць свой хоз двор, дзе трымаюць свінней, быкоў і каней. вось старыя фота.

унутры

вось так там усе ходзяць жаўнеры

а вось колькі разоў на дзень кармілі. набраў за час знаходжання там 6 кг.

Ну і апошні прыпынак у Снове гэта фальварак сярэдзіны XIX у. барона Густава Гарцінга, з якой захаваліся каменная двухпавярховая сядзібная хата (размяшчаецца Сновская ўчастковая лякарня), часткова парк і гаспадарчыя пабудовы.

Рушым на Клецк

Недалёка каля Клецка ёсць такі гадзіннік Дажынак. Так і не зразумеў што ён паказвае

З Клецка да Начы мяне чуць не зацягнула у нейкую дыру, вось раскадроўка гэтага здарэння, добра што я не спадабаўся ёй.

Нача, тут сядзібу як у Снове не аддалі пад шпіталь ці лякарню, а дабудавалі нейкія канвееры. мо какаін рабять там…

вось так у 18м стагоддзі уваходзілі.

І дэсерт да канца дня: Грушаўка і сядзіба рода Рэйтанаў!! Вось такі заезд у сядзібу, падобны што ў Савейках, але адназначна не як у Начы

Вось цікавая інфа, у вялікім памеры, ціскайце па карцінке.

Кожнаму з элементаў вялікага комплексу, як паведамляе гэтая крыніца, знайшлася новая функцыя. У флігелі-«мураванцы» прапанавана стварыць музей, прысвечаны знакамітаму Тадэвушу Рэйтану, чый трагічны лёс скончыўся менавіта ў гэтых сценах. У палацы — гатэль і яшчэ адзін музей, этнаграфічны. У стайні- конную школу для мясцовай дзятвы. У былым спіртапрымальніку — кавярню. А ў сабакарні- пітомнік для паляўнічых парод. — Няма больш той сабакарні!- агаломшыў ляхавіцкі мастак і краязнаўца Сяргей Чарановіч, калі я папрасіў яго паказаць гэты дзіўны аб’ект. — Яна была зруйнавана ўжо ў апошнія гады. Кім- невядома. Як сведчаць мясцовыя жыхары, палац быў закінуты яшчэ ў 1975 годзе. Але ж адкрыты ўсім стыхіям будынак з пустымі аканіцамі і сёння мужна змагаецца з часам. На сценах нават захаваліся аўтэнтычныя фрэскі! Праўда, яны суседнічаюць з тымі надпісамі, культурная каштоўнасць якіх вельмі сумнеўная… Апошні прадстаўнік знанага роду Юзэф Рэйтан быў чалавекам пераборлівым. Трохі больш як стагоддзе таму ён зруйнаваў стары грушаўскі палац і збудаваў новы, драўляны. Уладальнік сядзібы дбаў не толькі пра экалагічнасць свайго жытла, але і пра яго трываласць: будаўнічыя матэрыялы звозіліся ў Грушаўку, не раўнуючы, з усёй Еўропы. — Прайдзіцеся па гэтым паркеце, і вы не пачуеце ані рыпу,- звяртае маю ўвагу Сяргей Чарановіч. — Хаця ў завею тут цэлыя сумёты былі. І гэтак — ужо колькі гадоў!

Таму і не дзіва, што некаторыя мясцовыя жыхары здавён выкарыстоўваюць палац як бясплатную крыніцу якасных будаўнічых матэрыялаў (або проста дроў для топкі печы, хто ведае?). Здавалася б, за трыццаць з гакам гадоў адтуль ужо можна было скрасці ўсё, што толькі можна. Але краязнаўца, які ведае ў палацы літаральна кожны цвік, ці не штомесяц са скрухай адзначае новыя «сляды чалавечай дзейнасці»: — Адсюль дошкі былі скрадзены з паўгода таму, адсюль — ужо сёлета,- праводзіць ён сумную экскурсію. — Дарэчы, і ганак абрынуўся толькі летась… Незайздросны стан мае і найстарэйшы ды найкаштоўнейшы (з гістарычнага пункта гледжання) будынак палаца- той самы мураваны флігель. Дах у ім відавочна працякае. — Штогод мы ладзім у Грушаўцы суботнікі: прыбіраем смецце, косім,- распавядае начальнік аддзела культуры Ляхавіцкага райвыканкама Ніна Прыхач. — Задзейнічана і моладзь, навучэнцы Ляхавіцкага аграрнага каледжа. І гэтыя захады знаходзяць у раёне падтрымку: скажам, знайсці машыну, каб вывесці лісце, — не праблема. Але не магу сказаць, каб такая работа вялася пастаянна. Вось калі б з’явілася магчымасць зрабіць адну-дзве стаўкі для тых, хто сачыў бы там за парадкам… Каб пераканацца ў слушнасці такой прапановы, варта завітаць у іншую сядзібу Брэстчыны — Дубаі, што на Піншчыне. Яе ўласнік- мясцовая гаспадарка- увяла адмысловую стаўку для наглядчыка за гістарычным помнікам (хай сабе афіцыйна пасада гучыць як «дворнік») і заангажыравала на гэтую працу сапраўднага энтузіяста, які можа не толькі скасіць траву, але і правесці цікавую экскурсію для турыстаў. Здавалася б, сродкаў такая інавацыя запатрабуе небагата, але яе плён абяцае быць істотным. Пабачыўшы, што помнік спадчыны пад наглядам, мясцовыя прайдзісветы ўжо не будуць абдзіраць з яго дошкі.