Пакатушка уздоўж Агінскага канала: Івацэвічы-Целеханы-Пінск

Праехалі ўздоўж амаль усяго Агінска канала. Паглядзелі як ідзе яго аднаўленне каб зусім не знік помнік XVIII ст. Таксама наведали экалагічную сцежку каля возера Выганашчанскае і выпадкова сталі гледачамі трофі-рэйд «Дрыгва 2015«. Пра ўсё падрабязней чытайце далей

Трэк тут

Дамовіліся з Victogan ехаць на электроне ў 4-00. Але я так лахануўся — шукаў доўга рэч, якая як апынулася была ў маім заплечніку.  Вось з за гэтага я првыехаў на платформу- калі электрон ужо зачыніў дзверы і паехаў. Рабіць было няма чаго у 4 раніцы, па- гэтаму вырашыў паехаць на наступным цягніку і дагнаць Віцю. Такім чынам я заехаў яшчэ да хаты папіць кавы і зноў на вакзал. Прыехаў  у Івацэвічы ў 6-40.  Вось мой 6-ці вагонны цягнік.

Віця ужо каля паўтары гадзіны недзе паціху ехаў.  Я кінуўся яго даганяць. Добра што для гэтай задачы быў добры і амаль безаўтамабільны асфальт. Ны выездзе з Івацэвіч адразу заўважыў казулю якая выбегла з пад прыдарожнай алеі і пабегла праз поле у лес. Мабыць у лесе жратва скончылася.

Целеханы-краіна лесаводаў на лыжах.

 

Пасля 30 км асфальта збочыў у лес каб знайсці там Віцю.

Давялося падспусціць колы каб лягчэй пераадолець дарогу, раз’езжанную  удзельнікамі Дрыгвы 2015.

 

Выехаў з леса праз нейкі агарод.  А тут БА! Віця  сабе новых сяброў знайшоў. «Тры танкіста і сабака.» Так выйшла, што калі ён мяне чакаў на возеры, сустрэў яшчэ дваіх райдэраў, якія начавалі на возеры. Праехаліся з імі 10 км, а потым раз’ехаліся. Аднаго з іх выпадкова распазнаў у кантакце.

А вось вам  інфа дзе і каго можна ў заказніку падстрэліць. 

Увага! «Фотакантроль»

 

Ну вось и нарэшце канал  Агінскага.

Даведка з вікі: Агінскі канал, Дняпроўска-Нёманскі канал, Вялікі Пінскі канал, Порт Агінскага — частка воднага шляху з Дняпра ў Нёман на тэрыторыі сучасных Пінскага, Івацэвіцкага і Ляхавіцкага раёнаў Брэсцкай вобласці, злучаў р. Ясельду (басейн Прыпяці) з р. Шчарай (басейн Нёмана). Даўжыня (з Выганашчанскім возерам) 54 км.

Гэта фотаздымкі канала каля Выганашчанскага возера. Адсюль мы за ім і паехалі. А сам ён пачынаецца ад р. Шчары- за 5 км ад возера.

Уздоўж канала каля самага яго берага стаяць хаты, што можна з вакна закідваць вуду і лавіць рыбу. 

Мы паехалі на возера каб там падсілкавацца на яго фоне.  Каля возера канал мае свой самы лепшы выгляд за усю сваю даўжыню. Уздоўж канала ў даўно вытаптанных месцах сядзяць рыбакі і сочаць за паплаўкамі. Толькі калі мы праязжалі каля іх- тады яны паварочвалі свае голавы каб падзівіцца хто парушае іх цішыню

Забыў сказаць што уезд на гэтую тэрыторыю каштуе 2000 бел.руб. за гадзіну (0,13$). А наведванне  экалагічнай сцежкі 5000 бел.руб (0,33$). Вось так выглядае мапа сцежкі. Не надта трэба напружвацца каб запомніць. Квіткі ці чэкі нам канешне не далі, тыпа будзеце ехаць назад-возьмеце. Ага..ну-ну) да мы  і самі правялі там  больш за гадзіну. Па-гэтаму усім добра, акрамя дзяржавы.

Сцежка — гэта набітыя доскі, па якім можна прайсці. Ісці і разглядаць наваколле: ооо! балота! ооо- дзерава! ооо- яшчэ дзерава! і так каля 1 км. Асабліва спадабаўся экспанат «Сасновы лес». Не ведау што 2 сасны сярод 10 бяроз -гэта сасновы лес. Затое  сосны адчуваюць сабе не  так дыскрамініцыйна. 

«Херня нейкая»- можна прачытаць на Віціным твары.

Нарэшце сцержка скончваецца і мы трапляем на Мальдзівы  бераг Выганашчанскага возера.

 

Вось вам панарамка возера.

Добра паабедаўшы мы пайшлі разглядваць інфраструктуру прыбярэжнай часкі возера. Вось напрыклад тут стаяць лодкі  і для іх прычалы.

Прыбярэжная частка возера добра ўладкаванная, амаль як пасля дажынак

Хібара

А гэта фотка зроблена з штата Выганашчанцк СШАРБ.

 

З возера мы выязжаем праз аллею туй

 

Праз км так 7 канал выглядае як толькі што закадзіраваны алкаголік.

Зноў па дарозе трапляюцца нам удзельнікі трофі-рэйда.

Ба! да яны  таракананы- паўсюль поўзаюць. Мабыць гэты захацеў асвяжыцца ці самакат свой памыць — а злазіць было ўпадлу.

Мы вырашылі заехаць у іх логава. Па параўнанні з імі, нашыя лагеры  нішчабродскія. 

 

Так як гонка доўжылася ўжо другія суткі і падыходзіла  да свайго канца, некаторыя удзельнікі ўжо фінішавалі і знаходзіліся ў стане — «зараз б у душ»

 

Недзе недалёка ад Целехан пры дарозе заўвыжылі могілкі жаўнерам 1-й сусветнай вайны

Цікавым было выпадкова даведацца што менавіта на гэтых магілках стаіць помнік маці двойчы героя СССР маршала Ракасоўскага.

У Целеханах нічога цікавага акрамя занядбалага завода па вытрорчасці лыж не было. Вось вам Ленін целеханскi. І тут я падумаў- можа Ленінаў сабраць калекцыю

Канал з часам «аручаяўся», стаў больш падобны на невялікі ручай.

Далей дарога ішла каля самага канала на працягу некалькіх кіламетрам. На ўзбочынах размяшчалася шмат дотаў яшчэ з часоў Руска-польскай вайны. На фота за Віцем адзін з іх.

Унутры аднаго з дотаў.

Канал з часам пачаў прыходзіць у сябе.

Берагавая лінія СПА =)

Наша дарога раптам скончылася ў месцы працы па пашырэнні і ачыстцы канала. Шляху ня Маэ.

Прыйшлося прарывацца праз вёску. Вось дзе-то знайшлі месца высаджаныя з лістоўніц. З выгляду здаецца што калючкі, а навобмацак зусім прыемныя

Праз вёску ехаць было  недалёка, але і там нас чакалі свае палескія адметнасці- пясочныя дарогі

І зноў выехалі да канала

На мосце натыкнуліся на няспраўны экскаватар. Бедны загінуў у вайне за канал. Ды самі паспрабавалі унесці ўклад у рэстаўрацыю канала.

 

зараз стала ясна чаму экскаватар зламаўся

Каля некалькі кіламетраў мы нарэшце даязжаем да канца канала- у гэтым месцы ён упадае у р. Ясельда. На гэтым асноўная мэта пакатушкі скончылася.

 

Далей рушылі ў сталіцу ўсяго палесся- г.Пінск.

Прыбылі ў горад за паўгадзіны да цягніка. Упершыню пабываў на чугуначным вакзале у Пінску.

Атрымалася вось так